Champagne!

De eerste dag van een nieuw jaar. Dat voelt toch altijd een beetje als lopen in verse sneeuw. Van die sneeuw waar nog niemand in gelopen heeft. Als je een stap zet, hoor je een soort van krakend geluid. Angst om onderuit te gaan, hoef je niet te hebben: je valt niet. Verse sneeuw is voor mij daarom net zoiets als goede voornemens op 1 januari: vandaag hoef ik nog niet bang te zijn dat ik op mijn bek ga.

Goede voornemens
Zoals ieder jaar heb ik ook vandaag weer goede voornemens. Gezonder eten, meer bewegen en een nieuwe binnenkomer: moet & kan doen. Wie mijn vorige blogs heeft gelezen, weet dat ik een aantal weken geleden letterlijk stil ben komen te staan. Gelukkig 'doet' mijn gezicht het inmiddels weer. Ik heb alleen nog een klein beetje last als ik moe ben of als m’n gezicht koud is. Maar door mijn tijdelijke aangezichtsverlamming heb ik nagedacht, veel nagedacht. Ik vroeg me niet af 'Waarom ik?' maar wel 'Wat mag ik hier van leren?'.

Moet
Na lang nadenken kwam ik tot de conclusie dat ik heel veel 'moet'. Ik werk 32 uur per week, waarvan ongeveer de helft van de tijd in Utrecht. Daarnaast moet mijn huis er smetteloos uitzien, moet de was schoon en gestreken in de kast liggen, moet ik liefst 2x per week sporten, moet ik regelmatig langs bij mijn ouders, moet ik op m’n voeding letten, moet ik een leuke (stief)moeder zijn, moet ik de ideale vriendin zijn voor mijn partner maar ook voor m’n vriendinnen, moet ik de leukste collega zijn, moet ik nog met de kat naar de dierenarts, moet ik dat boek nog lezen, moet ik m’n haar weer laten verven, moet ik de auto laten keuren, moet ik … STOP!

Kan doen
Van wie moet ik? Niet van m’n vriend, kinderen, vriendinnen, collega’s of wie dan ook maar van niemand minder dan mezelf. Als goed voornemen voor 2016 vraag ik me daarom vanaf nu bij alles wat ik doe af: 'moet' dit, of is het iets wat ik 'kan doen'? Want 'moeten' betekent letterlijk 'verplicht zijn'. En iets waar je toe gedwongen wordt, is per definitie niet leuk. Maar iets wat je 'kunt doen' klinkt als een optie. Als iets leuks, iets spannends. Zonder verplichting, zonder dwang. En als je het niet doet, gebeuren er geen akelige dingen.

Moët & Chandon
'Moet & kan doen, moet & kan doen, moet & kan doen'. Terwijl ik mijn nieuwe voornemen een paar keer hardop uitspreek, bijna als een soort mantra, ontdek ik pas hoe mooi het klinkt. Het klinkt elegant, fris, sprankelend en het glijdt over mijn lippen zoals de eerste slok die ik dronk in het nieuwe jaar: Moët & Chandon. Mijn voornemen klinkt als ...champagne!

Fluffy

Wie mij kent, weet dat ik 'wondervol' ben. Een poos geleden heb ik een succesvolle poging gedaan om 10 kilo kwijt te raken, maar die heb ik met minstens zoveel succes weer teruggevonden. Ik lachte het altijd weg: 'Ach, ik ben dan misschien te zwaar, maar ik heb een leuke kop.' En toen deed dat gezicht waar ik best tevreden mee was, het ineens nog maar half …

Mijn wereldje stond even stil, dat mag je gerust weten. Op een lotgenotensite las ik dat het de eerste dagen nóg erger kon worden. Dat het weken tot zelfs maanden kon duren voor het helemaal hersteld zou zijn. En dat ik last zou kunnen blijven houden van restverschijnselen: voor altijd een scheve mond of een oog dat niet goed meer beweegt of vaak traant.

Waarom? Daarom!
'Waarom moet jou dit overkomen?' was een vraag die mij af en toe gesteld werd. Zelf heb ik het me geen moment afgevraagd. Ik vond namelijk al snel het antwoord.

Als je bij de Etos om vitamine B vraagt en de verkoopster geeft je vitamine D omdat ze je niet goed verstaat. Als je hele kleine hapjes eten moet nemen, omdat je je anders verslikt. Als je een sjaaltje draagt, omdat het dan niet zo opvalt dat je de helft van je thee in je hals giet. En als je niet goed ziet omdat je oog droog is of juist teveel traant. Dan ben je NIET bezig met hoe je eruitziet. En als je dan ook nog pijn hebt … Er was een dag dat ik gesmeekt heb of de pijn weg mocht gaan. Zelfs als mijn gezicht dan voor altijd scheef zou blijven staan …

Dáárom mocht mij dit overkomen. Ik, die altijd bezig was met uiterlijkheden. Zit m’n make-up goed? Jeetje, in die jurk zie je al m’n rollen. M’n nagels móeten gelakt worden, het ziet er niet uit! OMG! Ik krijg steeds meer rimpels! Is dat een puistje daar bij m’n neus?

B is weer B en D is weer D
Inmiddels ben ik 17 dagen verder. Mijn gezicht wordt elke dag een klein stukje beter. Ik kan weer met m’n oog knipperen. Kijken en lezen gaat steeds beter. Ik kan eten en drinken zonder te knoeien. Ik durf weer naar de lingeriewinkel (want daar moet het wél D zijn). Maar vooral: de pijn is zo goed als weg.

Tel je zegeningen
Een Bellse parese of beter gezegd een helse parese: ik wens het niemand toe. Maar ik tel mijn zegeningen. Al die dingen aan m’n lichaam waar ik niet altijd tevreden mee ben: ze dóen het gewoon. Sommige nu even wat minder, maar het lijkt erop dat het weer goedkomt! Wat als delen van je lijf het nooit meer doen of er niet meer zijn door een ongeluk of ziekte …?

Vanmorgen tijdens het doen van mijn mime-oefeningen kwam er voor het eerst weer geluid uit mijn mond bij het fluiten! Het was de mooiste 'Pink fluffy unicorns' óóit! Dus ik dans de rest van de dag op regenbogen! I’m not fat, I’m fluffy!

Vette pech

Belse friet met Belse mayonaise? Je mag me er ’s nachts voor wakker maken! Vorige week donderdag werd ik echter wakker met een Bellse parese. Dat is geen vette hap van onze zuiderburen, maar vette pech: ik heb een (tijdelijke) aangezichtsverlamming. En deze verlamming heeft niks te maken met België maar met de achternaam van de Engelse chirurg Sir Charles Bell. Hij beschreef de aandoening voor het eerst rond 1820.

Zo krijg je dat
Een sluimerend herpesvirus (dat van de koortslip) is waarschijnlijk de oorzaak. Dit virus is op mijn linker aangezichtszenuw geslagen. Die doet het tijdelijk niet meer en dus beweegt de linkerkant van mijn gezicht niet. En dat is lastig met eten, drinken en praten. Bovendien knippert mijn linkeroog niet goed, waardoor ook kijken moeilijker is. Ik gebruik oogdruppels om te voorkomen dat mijn oog uitdroogt. Overdag draag ik regelmatig een 'piratenlap' om mijn linkeroog wat rust te gunnen. En ’s nachts slaap ik met een satijnen gezichtsmaskertje. Want anders heb ik niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk een oogje op m’n lief.

Zo gaat het over
Via de dokter kreeg ik een tiendaagse stootkuur Prednison. En verder het advies om te rusten en af te wachten. In mijn leeftijdscategorie is de kans dat het binnen 6 tot 8 weken geneest zonder restverschijnselen, 61%.
Stilzitten is niet mijn ding, dus via een lotgenotensite kreeg ik de tip om naar Amsterdam te gaan. Daar heeft de van oorsprong Russische Margarita Petrova een acupunctuurpraktijk. Zij boekt goede resultaten met mensen die net als ik een Bellse parese hebben. In Rusland werken neurologen al jarenlang met acupunctuur. Het is daar veel meer dan in Nederland onderdeel van de reguliere zorg. Van Margarita kreeg ik mimeoefeningen die ik trouw twee keer per dag doe. Daarnaast plak ik twee keer per dag tape rond mijn linkeroog en aan de linkerkant van mijn mond. Die tape laat ik steeds twee uur zitten. En inmiddels heeft Margarita mij twee keer een massage met aansluitend een acupunctuurbehandeling gegeven. Dat voelt niet alleen heel fijn, het is ook ontspannend en het geeft mij bovenal het gevoel dat ik er alles aan doe om weer helemaal beter te worden!

Lachen als medicijn
Precies een week geleden op donderdag 22 oktober kreeg ik de diagnose. Daarna werd het elke dag een klein beetje slechter, tot gisteren. Want sinds gisteren zit er hier en daar wat meer beweging in mijn gezicht. Mijn mond is iets soepeler en mijn oog knippert iets beter. Het is nog minimaal, maar ik ben natuurlijk blij met elk resultaat! Mijn energielevel is afwisselend heel hoog (vlak na de acupunctuurbehandelingen) tot laag (wanneer ik zoals vanmorgen opsta met stijfheid en pijn achter mijn linkeroor en in mijn nek).
Spiegels probeer ik te vermijden, behalve tijdens mijn oefeningen. En de eerste dagen probeerde ik ook niet te lachen. Om de mensen om mij heen mijn rare grimas te besparen ... Totdat ik een appje kreeg: 'Ik zou gewoon blijven lachen hoor, dat blijft toch het beste medicijn. En een Ansje die niet lacht, bestaat niet!'. En zó is het!